Ofwel: “Hé, die en die heeft ubuntu”. En dat is een prachtig compliment waarmee je zegt dat iemand gul, gastvrij, vriendelijk, zorgzaam en meelevend is (Aartsbisschop Desmond Tutu).
In 2019 maakte ik voor het eerst echt kennis met het woord en het begrip ubuntu. Ik was in Lesbos en werkte daar met vrijwilligers op een klein gefabriceerd schooltje voor kinderen in het kamp Moria. In een andere container gaven we Engelse lessen aan volwassenen. Zowel in de groep vrijwilligers als in de groep mensen in het kamp voelde ik ubuntu. In die setting een bijna noodzakelijk gevoel van diepgaande menselijke verbinding. De kracht van ubuntu in een onmenselijke plek. Het woord, begrip en gevoel is sindsdien bij me gebleven. Ik ben omdat wij zijn.
En hoe mooi is het dat ik een aantal weken geleden een groep mensen tegenkwam, die de manier van leven van ubuntu als droom hebben en hier een prachtig plan voor hebben geschreven. Ubuntu echt in de praktijk en dan ook nog op een plek aan de Ubuntulaan! Dit kan geen toeval zijn.
Podium Oosterwold
Zaterdag 1 juni ging ik de sfeer proeven tijdens het Podium Oosterwold. Samen met een vriendin/collega die ook erg geïnteresseerd is, gingen we met de trein en de OV fiets op pad. We konden het niet laten om eerst even een kijkje te nemen op de Ubuntulaan, hopelijk ons nieuwe thuis. Mooi in nog meer groen, bijna klaar voor de gasten later op de dag. We liepen verder op zoek naar de plek waar live-optredens zouden zijn. We verdwaalden. Met plezier. Wat een heerlijke plek om te verdwalen! Zoveel verschillende huizen, tuinen, paadjes, en vooral zonder enig systeem of harde grens! Uiteindelijk ontdekten we dat de eerste podia op een ander deel in Oosterwold waren. Gelukkig hebben we daar nog van twee mooie optredens genoten. De eerste gesprekjes met buurtbewoners vonden daar al plaats. In de rij voor de koffie, het toilet, zittend op het gras of gewoon zomaar. De sfeer was open, vriendelijk en feestelijk. Het viel me op dat mensen oprecht interesse tonen. Dit gevoel bleef de hele dag.
Later op de makersmarkt maakten we kennis met de creativiteit van de mensen in Oosterwold. Muziek, schilderijen, workshops, een goochelaar, een blik op de toekomst, en nog zoveel meer. We voelden ons in ons element. Al eerder zagen we een bord met ‘Spoken Word’ staan en als theatermakers wekte dat onze interesse. Het bleek bij iemand thuis te zijn, misschien wel één van onze nieuwe buren? Dit was zeker geen tiny house, maar een groot, ruim, wit en vooral heel licht en toch warm thuis. De grote ramen gaven je het gevoel dat je midden in de natuur zat. De bewoonster droeg enkele van haar eigen gedichten voor en vooral het laatste raakte me. Daarna hebben we hard gelachen om nonchalante cabaret en las een schrijfster een stuk voor uit haar boek over een geboorte van een kindje dat dit niet zou overleven. Diepe ontroering zorgde ervoor dat we nauwelijks mee konden doen aan de laatste sessie; zelf een stukje schrijven.
Op de boerenmarkt proefden we ons eerste echte eigenwijs lokaal biertje en we moesten natuurlijk ook de friet testen (goedgekeurd). Ook hier maakten we kennis met de mensen die in de rij stonden voor bier of friet of die naast ons zaten aan de grote tafels. We kwamen ook Jan en Annet tegen en met hen liepen we naar de voor ons belangrijkste plek aan de Ubuntulaan. Eindelijk echt op het terrein, in het lichtschip, in de kas, ergens in het midden. De plek voelt zoveel groter wanneer je er echt in staat, leeft, woont. Het voelde goed, warm, thuis. We aten daar een wrap en een pizza, en wat mij betreft mag er nog wel iets meer vegan aanbod komen. Maar hoe fijn om daar samen te zijn. We stapten weer op de fiets, vol indrukken en een gevoel van ubuntu. Tegen de wind in, dat helaas wel.
Geschreven door: Miranda